Á Hverfanda Hveli

Jæja, þá er kústskaftið gone on his merry way og ég er aftur orðin einhleyp. Nú á ég einungis eftir að greinast með sjaldgæfan sveppasjúkdóm sem mun éta af mér andlitið og klessa bílinn minn, og þá mun þetta ár verða fullkomnað. Ef megrunartilraunir mínar voru orðnar veiklulegar fyrir, þá eru þær foknar út í veður og vind núna. Og ég skil ekki hvað ég er að gera. Væri það ekki rökrétt, fyrst mér hefur verið skilað aftur á kjötmarkaðinn, að reyna að "trim the fat" og gera sjálfa sig meira aðlaðandi (svo maður nái sér nú fleiri karlmenn og meira vesen - drottinn minn!)? En nei, ég geng officially fyrir sykri þessa dagana og ég geri í því að borða allt sem er óhollt sem á vegi mínum verður. Ég var að hugsa í vikunni hvort ég ætti ekki að gleyma bara karlandskotanum og taka danska með trompi, og ég greip mig við það að hugsa eitthvað á þessa leið "nei, það er ekki nóg fyrir mig núna". En auðvitað er danski kúrinn nóg til að seðja allt líkamlegt hungur (og rúmlega það). Þannig að það er spurning hvað ég ætla mér eiginlega að lækna með þessum mat.

Held að þetta tengist hugsanlega því sem ég talaði um um daginn, þessi þögla uppreisn. Ég er eins og Bjartur í Sumarhúsum, alltaf í algjörlega tilgangslausri sjálfstæðisbaráttu sem skaðar engan nema mig sjálfa. Núna ber ég enga ábyrgð gagnvart neinum, það vill mig enginn (s.s þessi eini maður sem mun átta sig harkalega á því hverju hann missti af einn daginn)og þá get ég skýlt mér bakvið það með dollu af Ben and Jerry's.

Ég veit samt að þetta er ekki rétt. Ég veit það alveg að hugsanir mínar eru algjörlega órökréttar. Af þessu leiðir að ég er farin að halda að ég sé geðklofi. Það er eins og það sé ósjálfráð manneskja inni í mér sem tekur öll völd stundum , og það er sama hvað minn innri vitringur kvabbar og kveinar um boð og bönn, þessi ósjálfráði einstaklingur bara fer sínu fram sama hvað tautar og raular. Á einu leveli er ég að hugsa "ég ætti að byrja aftur á danska, ég verð að gera það... ég verð að losna við þessi kíló" og í þeim sömu töluðu (hugsuðu) orðum borðar ósjálfráða manneskjan snúð og kókómjólk undir þeim formerkjum að hollur matur sé "ekki nóg".

En svo fattaði ég áðan, að ég get með þessu móti komið mér undan öllu. Ég er ekki ábyrg fyrir neinu. Kæru lesendur, varið ykkur á þeim sem eru duglegir að sálgreina sjálfan sig! Svoleiðis fólk tekur nefnilega ekki ábyrgð á neinu. Case in point; Ég skilgreini hinar ýmsu geðveilur og óstjórnlega klofna persónuleika daglega sem útskýringar öllu sem ég geri sem samræmist ekki minni vitund, og firri mig þar með ábyrgðinni af því sem ég geri sjálfri mér. Ég veit alveg að ég er ekki tilbúin til að taka mig í gegn strax, ég er eiginlega ennþá of mikið í rúst til að vera ábyrg... en ég er búin að setja mér deadline. Næsta Mánudag byrja ég aftur. Þá er ég búin að taka viku í að syrgja og skemma fyrir sjálfri mér og ætti að vera búin að refsa sjálfri mér nóg fyrir eitthvað óskiljanlegt. Ég ætla að kaupa inn fyrir næstu viku um helgina, fylgja matseðli sem ég er búin að skrifa og sjá hvort ég hressist ekki bara við þegar ég fer að sjá einhvern árangur aftur - kústskaft or nó kústskaft. Karlmenn eru ofmetnar lífverur hvortsemer ;)

Þetta var ekki mjög uppbyggilegt innlegg á átaksbloggið kannski... en what the hell, það er ekki eins og ég hafi af mörgum megrunarafrekum að státa þessa dagana. Ég vona bara að ykkur gangi öllum betur en mér.

Látið ykkur hverfa, elskurnar ;)

Ok... kannski kominn tími á blogg. Ég er ekkert búin að blogga frekar lengi, er búin að vera að bíða eftir því að mér liði aðeins betur og ég hefði eitthvað skemmtilegt að segja og gæti verið jákvæð og einhverjum til gagns sem er að lesa þetta en það hefur eiginlega ekki orðið, allavega ekki enn. Undanfarinn mánuður er búinn að vera frekar erfiður. Kærastinn minn er að flytja úr landi í nokkur ár, ég er búin að missa vinnuna, ég er að reyna að ljúka önninni í skólanum og er í prófum núna, bróðir minn er fluttur inn hjá mér tímabundið mér til endalauss ergelsis ;) (ég er eins og kettirnir, meika ekki neinar breytingar)... þráðurinn í mér hefur styst undanfarið niður í sirka 2 mm. Ég er búin að reyna að halda mig við kúrinn og ekki að skemmileggja fyrir sjálfri mér sem virðist af einhverjum ástæðum vera mín helsta frumhvöt. Ég hef samt svona nokkurn vegin haldið mig réttum megin við lögin. Þangað til í kvöld það er að segja...

Um daginn, þ.e.a.s 22. Apríl framdi ég fyrsta skipulagða svindlið mitt. Það var fermingarafmæli hjá mér og ég ákvað að fá mér í glas og skemmta mér. Þetta var reyndar skemmtilegasta kvöld sem ég man eftir í langan, langan tíma og því er mér ómögulegt að sjá eftir því að hafa svindlað, og ekkert nema gott um það að segja. Maður verður að stíga út af sporinu stöku sinnum ;)

Ég hefði samt betur sleppt því, ég á voðalega erfitt með að koma mér aftur á sporið. Dagarnir byrja voðalega vel hjá mér, og síðan er ég búin að borða of mikið brauð, of mikið extra, of mikið hitt og þetta áður en ég veit af. Það er bara svo erfitt að halda sig á beinu brautinni þegar maður á svona erfitt eitthvað og allt er svo ómögulegt. Þá er ég bara neikvæð og eins og ég sagði áður, þá á ég mikið erfiðara með að gera vel við sjálfa mig þegar ég er neikvæð.

Æi ég á samt ekkert hrikalega erfitt þegar ég ber mig saman við aðra sem mér dettur í hug, það á enginn auðvelt líf alla sína hunds og kattartíð. En ég er svo mikill kjói eitthvað að þegar svona Dóminó effekt fer af stað og hlutirnir fara bara að hrynja hjá mér, einn af öðrum, þá vil ég bara sitja með hendur í kjöltu og gera ekki neitt. Loka bara augunum og þá er lífið ekki í rúst. Ég vil eyða peningum (og ekki í kál og matvörur!) og borða úti á hverju kvöldi og fara í brúnkuklefa og handsnyrtingu og hárgreiðslu. Ástæðan fyrir því að ég hef ekki gert þetta er ekki sú augljósa skynsemisástæða að ég ætti að spara peninga því ég veit ekki hvenær ég fæ aðra vinnu. Þvert á móti hugsa ég sem svo að ég verði að flýta mér að eyða peningum út í loftið á meðan ég get! (rugluð...) Ég er einfaldlega komin í einhverja lægð sem gerir það að verkum að ég nenni þessu ekki. Ég nenni ekki í klippingu, nenni ekki í brúnkuklefa... nenni engu.

Ég vann mér inn 5 kílóa verðlaunin mín í síðustu viku. Pantaði mér yfirdýnur á netinu fyrir rúmið mitt sem er mig lifandi að drepa með gormapoti og almennri óþægð. Þær eru ekki komnar enn reyndar en ég á von á þeim hvað og hverju. Ég ætlaði að kaupa mér föt en ég er í neikvæðniskasti sem gerir það að verkum að öll föt eru ljót. Ég er búin að skoða í öllum búðum og þar er alveg stórmerkilegt að öll föt eru hreinlega bara ljót. Sem er frekar óheppilegt því að annar hvati af þessum eilífðarpirringi hjá mér er að fötin mín fara mér öll ekkert sérstaklega vel lengur. Allar gallabuxurnar mínar eru orðnar aðeins of stórar og poka hér og þar og láta mig virðast vægast sagt undarlega í laginu. Ég tók kast um daginn þegar ég kom heim úr vinnunni og henti helmingnum af fötunum mínum í ruslið. Kannski eilítið vanhugsuð ákvörðun en mér leið betur í smastund á eftir. Það er kannski málið. Hreinsa bara til hjá mér og byrja upp á nýtt.

Samt merkilegt að ég sé að leggja allt þetta á mig til að léttast (þó undanfarið megi nú deila um hversu hart ég hef lagt að mér... ahem), en svo verð ég bara daprari með hverju kílóinu sem yfirgefur mig. Það bara hefur slæm áhrif á mig að líða eins og ég líti aldrei vel út. Eins og fötin mín passi mér ekki og ég sé hálf svona sjoppuleg alltaf.

Það vinnur eldgamall kall á bensínstöðinni í hverfinu mínu sem er rosalega skotinn í mér og var alltaf að reyna að fá mig til þess að fara á stefnumót með frænda sínum sem væri víst á svipuðum aldri og ég. Ég sé hann alltaf öðru hverju og þegar ég kom um daginn á stöðinni hljóp hann til mín og spurði hvort ég væri í megrun, því ég væri að grennast svo mikið. Það er gott að það er allavega einhver sem tekur eftir!! :) Ég neitaði náttúrulega fyrir það að vera í megrun eins og sönnum geðsjúklingi sæmir og þóttist vera agalega hissa að ég hefði grennst. Ég. Manneskjan sem vigtar sig oftan en 15 anorexíusjúklingar samanlagt. En jæja... a girl's gotta have some mystery ;)

En já... dagurinn í dag var extra ó-danskur. Ég fékk mér tvær skálar af morgunkorni í morgun, og borðaði síðan ekkert fyrr en ég pantaði mér pítsu í kvöldmatinn!!! 'Eg á ekki til orð yfir sjálfri mér stundum, ég sver það. Æi, ég átti slæmt kvöld... við skulum bara segja það og fyrirgefa mér síðan :p Ég ætla að vera góð....

En svona lítur prógressinn á danska kúrnum út



og svona lítur prógressinn út síðan ég byrjaði í átakinu í haust




Þessi seinni lítur nú óneitanlega betur út ;)

Until we meet again...

Ohhh, ég elska Bob Dylan ;)

Ég er ekkert búin að skrifa hérna alveg heillengi, búin að vear frekar andlaus og búin á því undanfarið. Sumarbústaðarferðin var æðisleg. Það var ekkert smá yndislegt að komast burt úr daglega lífinu, fara á fallegan stað og vera í notalegu húsi og vakna við sólskin og fuglasöng á morgnana. Á Sunnudeginum var 14 stiga hiti á pallinum. Það var reyndar fimbulkuldi þegar við komum út á þjóðveginn, en það er svo mikið skjól á pallinum að það varð bara svona rosalega heitt og notalegt þegar sólin skein. Ekki amalegt það. Mér fannst eiginlega verst að þurfa að fara heim aftur.

Í bústaðnum bjó ég til alveg geggjaða chicken parmesan uppskrift. Ég skar kjúklingabringur í helminga þannig að þær yrðu ekki mjög þykkar (s.s langsum), muldi ristað brauð og kryddaði það með hvítlauk og oregano, velti bringunum upp úr þessu og steikti þær á pönnu. Síðan sauð ég marinera sósu úr tómötum í dós, elska þessar dósir - ein dós er einn grænmetisskammtur, einni dós af tómatmauki og kryddaði með oregano, basilíkum og hvítlauk. Síðan setti ég helminginn af sósunni í eldfast fat, lagði svo kjúklinginn þar ofan í og setti restina af sósunni yfir, setti síðan ost yfir réttinn og bakaði hann í ofni í svona 20 mínútur. Rosalega góður réttur og fljótlegur.

Á Laugardagskvöldið eldaði ég nauta piparsteik, bjó til ostasósu úr léttum smurosti, skar niður kartöflubáta og setti olíu, timian og hvítlauk á þá og setti þá í ofn. Það var önnur mjög góð máltíð þó ég hefði ekkert verið sérstaklega ánægð með sósuna en hún fór vel ofan í kærastann.

Ég var ekkert spes dugleg á kúrnum yfir helgina. Borðaði samt ekkert sem ég mátti ekki fá, og borðaði ekki of mikið af neinu en ég borðaði heldur ekki nóg. Of lítið vatn, of fáir ávextir og of lítið grænmeti. En ég var samt ágætlega sátt þar sem að ég var í fyrsta fríinu mínu upp í bústað í mörg mörg ár. Ég hreyfði mig líka meira en vanalega. Fór í gönguferðir og kleif meira að segja heilt fjall. Ég tók myndir til þess að sanna að þetta hafi í raun og veru átt sér stað. Set þær kannski inn hérna ef hinir vantrúðu fara eitthvað að krunka í kommentunum hjá mér. :)

En þessi vika hefur samt verið frekar upp og ofan DDV-lega séð. Ég er svona í meginatriðum búin að halda mig við reglurnar, en ég er samt ekki að drekka nóg vatn eða borða næga ávexti og ég hef ekki borðað fisk í vikunni. Ég var veik heima og það er ekki Nóatún í Keflavík þannig að ég komst ekki yfir ætan fisk. Ég fór í Samkaup, en þar var enginn gáfulegur fiskur til og ekki heldur gáfulegur starfsmaður - manneskjan vissi ekkert hvað var í borðinu, þaðan af síður með hverju það var kryddað. "Jaaá, æi þetta eru bara svona jurtir, sko...". Eins og allar jurtir séu bara eins á bragðið :)

Ég mæli annars með DDV sandkökunni, finnst hún rosalega góð. Hita hana smástund í örbylgjuofni með ananas ofan á og kannski smá kanel, borða hana síðan með vanilluís. Reyndar líður mér alltaf eins og búrhval eftir þessa eftirrétti. Þetta er meiri ólifnaður en ég hef nokkru sinni leyft mér, og það daglega... en kústskaftið er duglegt að segja mér að ég sé að grennast og hann bæði sjái það og finni. Ég reyndar sjálf sé hvorki neitt né finn, en buxurnar mínar eru held ég að verða aðeins rýmri. Get til "gamans" sagt frá því að ég datt úr buxunum þegar ég var að hlaupa niður stigann í gærkvöldi. :O

Skrýtið samt hvað maður er ruglaður hvað viðkemur mat. Það er allt búið að ganga á afturfótunum hjá mér undanfarið, lífið mitt er farið að líkjast grískum harmleik á köflum. Og ofan á allt saman þarf ég að vera að slást við þessa rödd í hausnum á mér sem er alltaf að stinga því að mér að segja bara til fjandans með allt og borða bara það sem mig langar í. Þó svo að mig langi ekkert sérstaklega í skyndibitamat og nammi, þá er ég að einhverju leyti að reyna að ýta sjálfri mér út í það. Eins og allt þetta slæma sé á einhvern hátt mér að kenna og ég eigi bara að gefast upp fyrir því, að það þýði ekkert að vera að reyna að vera í megrun þegar allt sé svona ömurlegt hvort sem er. Ég þarf alveg hreinlega að horfa í spegil og segja sjálfri mér að sama hvað ég borða, þá lagi það ekki neitt. Og ég veit það mjög vel og hef ekkert borðað neitt óhollt, en mér finnst svo skrýtið hvað ég er að reyna að skemma fyrir sjálfri mér. Ég get líka eiginlega ekki greint hvort ég er að reyna að hugga mig með mat, eða refsa sjálfri mér fyrir hvað allt hefur verið ömurlegt. Að ég sé bara að reyna að gera illt verra, gefast upp fyrir öllu saman.

Móðir mín er búin að gera sig að megrunarforseta hjá mér. Ekki svo að skilja að hún hafi haft fyrir því að kynna sér hvað ég má borða, en hverjum er ekki sama um svoleiðis smáatriði. Ef hún sér mig með eitthvað, eins og þegar ég set majónes í einhvern mat - því eins og allir góðir danir vita má ég fá 6 tsk. af mæjó á dag - gapir hún alveg og segir síðan með miklum yfirlætissvip "þetta máttu ekki fá". Fer síðan í fýlu ef ég borða það samt vegna þess að jú, ég má bara víst fá þetta. Ég má ekki fá pulsur (einu sinni í viku), ekki fá mæjónes, ekki fá kartöflur, ekki fá pasta, ekki fá sultu... the list goes on. Ætli þeir hjá Danska hafi nokkra hugmynd um þetta?! Þetta fer svo svakalega í taugarnar á mér, sérstaklega þessa dagana þegar ég þarf að taka á öllu sem ég á til þess að fá mig til þess að vigta ofan í mig og snúast í þessu öllu saman, að ég gæti gargað. Ég líka þoli ekki þessa ævilöngu áráttu hennar yfir hvað ég borða. Móðir mín er nota bene ekki í kjörþyngd og hefur aldrei verið svo lengi sem ég man eftir mér. Samt lifir hún og hrærist í áráttu um líkamsþyngd. Þegar ég var lítil, í stað þess að taka sig sjálf á og grenna sig og setja gott fordæmi, þá var ég alveg hreint húðskömmuð ef ég borðaði það sem ég "mátti ekki" borða. Mér var sagt, fyrir framan vinkonur mínar, að ég hefði nú ekki efni á að borða það sem þær voru að borða. Ég gæti ekki klætt mig eins og þær klæddu sig. Og ég mátti ekki fá þetta og mátti ekki fá hitt. Í sumarbústaðarferðum mátti frænka mín sem er á svipuðum aldri og ég borða kókópöffs þangað til leið yfir hana en ég mátti fá eina skál sem skammtað var í. Mér fannst þetta svo niðurlægjandi og ég var svo reið, að ég sór þess dýran eið að enginn skyldi stjórna því hvað ég léti ofan í mig og ég myndi borða allan slæman mat sem ég næði í og enginn gæti ráðið því nema ég. Í hvert skipti sem ég var niðurlægð fyrir framan aðra forhertist ég ennþá meira. Í hvert skipti sem móðir mín tók æðiskast af því að ég var ekki að drekka diet kók heldur venjulegt kók, þá fór ég og keypti tvær venjulegar kók og drakk þær í herberginu mínu. Hljóðlát uppreisn, sem bitnaði náttúrulega aldrei á neinum nema mér. Story of my life :) Enn þann dag í dag, þegar ég fæ þessi megrunarforseta komment frá henni, þá snertir það einhvern uppreisnarstreng í brjósti mér sem segir mér að fyrst hún segir að ég megi ekki fá majónes, þá skal ég panta mér pítsu og hamborgara og skola þessu öllu saman niður með sykurgosi og borða síðan nammifjall í eftirrétt. Enn sem komið er skelli ég skollaeyrum við þessum kommentum frá henni, segi henni að skipta sér ekki af þessu.

Æi ég veit ekki af hverju ég er að velta mér upp úr þessu, ég bara hugsa svo mikið um þetta allt saman. Alltaf í naflaskoðun :) Það er bara kannski auðveldara að díla við tilfinningar og viðbrögð þegar maður getur skilgreint þau og skilið hvað er að gerast.

Ég er líka kannski bara obsessed af sjálfri mér. Who knows :)

Ohh, ég elska Aerosmith.. :) Ég stóðst fyrstu alvarlegu megrunarkúrsfreistinguna í gær. Ég fór í barnaafmæli hjá vinkonu minni (that's how you know you're getting old, vinkonurnar eru farnar að bjóða þér í barnaafmæli!), og þar flóði allt í kökum og heitum brauðréttum. Ég sat við borð með vinkonunum og þær gúffuðu allar í sig stórri bangsaköku sem var á borðinu fyrir framan okkur... og ég snerti ekki neitt. Fékk mér eitt lítið glas af Pepsi Max og spjallaði bara. Mér fannst það ganga nokkuð vel bara.

Vinkona mín sem var að halda afmælið kom síðan og galaði yfir borðið "heyrðu jaaá, þú mátt ekki borða neitt af þessu! Ég á epli held ég..." Þetta fór nett í taugarnar á mér, ég veit ekki af hverju. Ég verð alltaf mjög vandræðaleg ef fólk veit að ég er í megrun. Held að mér finnist það eins og einhverskonar viðurkenning á því að ég sé feit. (?) Sbr. kannski það að alkar eru í rauninni ekki alkar fyrr en þeir fara í meðferð. Ég vil bara svona grennast létt og löðurmannlega án þess að nokkur taki eftir. Veit ekki hvort ég hafði hugsað mér síðan að neita fyrir að ég hafi farið í megrun ef einhver skyldi spyrja. Ég vil bara ekki láta beina athyglinni að mér og mínum matarvenjum. Ég vil bara fá að vera orðin grönn allt í einu. Eins og ég hafi bara alltaf verið það... Ég veit það ekki, ég er ekki að koma þessu mjög vel frá mér en ég skil þetta varla sjálf. Ég höndla mjög illa að fólk viti að ég er í megrun, nema svona nánastu vinir og fjölskylda. Undarlegt.

Mér finnst samt allir álykta að ef maður er feitur, þá sé maður latur og borði algjörlega eins og svín. Maður sé hirðulaus um líkama sinn og geri ekkert fyrir sjálfan sig, og það sé mjög ámælisverður lífstíll. Fólk er nefnilega með fordóma gagnvart feitu fólki, dregur þessar ályktanir um lífstíl þeirra og hegðun, og siglir undir því flaggi að það sé einungis á móti lífstílnum sjálfum. En ofurfyrirsætur koma síðan í sjónvarpið og halda því fram fullum fetum að þær fari aldrei á fætur fyrr en um hádegi, borði fjóra hamborgara í hvert mál, hreyfi sig aldrei og hámi í sig sælgæti fram eftir öllum nóttum. Þá fagna allir, rosalega eru þær jarðbundnar og eðlilegar... enginn kallar feita manneskju sem lifir þessum lífstíl jarðbundna og eðlilega. Ef þú lítur vel út, þá er öllum alveg sama um lífstílinn. Gella sem að er í kjörþyngd, reykir dagsdaglega, fer á fyllerí allar helgar og sýgur kókaín upp í nasirnar um helgar inni á klósettinu á Pravda, lifir á káli sem hún kastar síðan upp, og borðar Ripped Fuel áður en hún fer í ræktina er álitin heilsusamlegri heldur en manneskja í yfirþyngd sem lifir nokkuð eðlilegu lífi, án þess að vera í neinu sérstöku átaki. Það snýst allt um lúkkið. Ef þú lúkkar rétt, þá er öllum sama hvernig lífi þú lifir.

Þetta er svolítið út úr kú pæling, en ég er búin að vera að spá svolítið í þessu. :)

Annars er ég búin að vera að vorkenna sjálfri mér mikið þegar ég geng niður gangana í matvöruverslunum þessa dagana og sé páskaeggin uppi um alla veggi. Var að velta því fyrir mér hvort ég ætti að hafa páskaegg sem verðlaunin mín, en finnst það einhvernvegin eins og að skjóta mig í fótinn. En ég er búin að ákveða það að ég ætla að kaupa mér páskaegg, svaka stórt og flott, setja það síðan bara í frystinn og halda mína eigin páska celebration þegar ég er komin í kjörþyngd. Finnst það vera nokkuð góð lausn. :)

Ég og kærastinn erum að fara upp í sumarbústað um helgina, þarf að fara eina góða DDV verslunarferð eftir vinnu í dag og kaupa í matinn. Það er dýrt að vera dönsk í dag :) Ég ætla að kaupa eitthvað gott grillkjöt, það fylgir því alveg að fara upp í bústað að grilla a.m.k einu sinni, alveg sama þó það verði norðangarri og kolvitlaust veður. Þá teipa ég matinn ofan á grillið. Þetta bara verður að vera!

Ég ætla að gera tilraun með að búa til blómkálssúpu bráðlega, sjá hvort ég get gert sæmilega "hvíta" súpu á danska. Mér finnst súpa svo góð, ég væri mjög sátt við að borða grænmetisskammtinn í formi blómkálssúpu for the rest of my life hehe

Hafði annars fisk í gær... grillaðan... með kartöflusalati... dæææææs :)

Lengi lifi fjölbreytnin!! En jæja, svo lengi sem ég er ekki komin með ógeð þá er þetta allt í gúddí. Ég er búin að búa til nýja uppskrift að fiskrétti sem ég ætla að prófa eftir helgina. Set hana inn ef hún heppnast vel (og ég lifi þetta af!).

Lifið heil :)

Það fór 1 kíló í nýliðinni viku, þannig að þá er ég búin að tapa 3 kílóum á tveimur vikum sem er nú bara ágætt. En reyndar bara tveim af fimm hvað markmiðin mín varðar, því þegar ég byrjaði var ég í raun einu kílói þyngri en ég hélt... var í afneitun með að vera búin að fitna aftur um næstum því kíló ;) En það kíló er s.s farið á hinar eilífu veiðilendur og þá þarf ég ekki að hafa áhyggjur af því meir.

En ég á þrjú kíló eftir í fyrsta takmarkið. Það væri ekkert mjög sorglegt ef ég næði þeim af mér á næstu tveim eða þrem vikum. Ég verð samt að reyna að ákveða einhver góð verðlaun fyrir mig. Ég v ar að spá í klippingu og litun... en samt finnst mér það eitthvað svo shitty verðlaun af því að ég veit að ef ég væri ekki að verðlauna mig, þá færi ég samt í klippingu og litun. Það er smá galli á þessu verðlauna systemi hjá mér. Það er ekkert sem ég mundi ekki veita mér með glöðu geði svona alla jafna.

Reyndar hefur mig lengi langað í svona tannhvíttun með ljósi og ég er nokkuð viss um að það verði eitt af verðlaununum. En mig langar samt að geyma það aðeins og hafa það kannski sem verðlaunin fyrir 10 eða 15 kíló. En nú verða allir að hjálpa mér og koma með uppástungur af verðlaunum handa mér.

Ég var að spá í að hafa þetta kannski þannig að verðlaununum fylgdi líka upphæð sem væri eyrnamerkt fatakaupum, og þá 5000 krónur þegar ég missi 5 kíló, 10.000 krónur þegar ég missi 10 kíló o.s.f.v. Því mér á ekkert eftir að veita af 25.000 þegar ég er búin að þessu :) Ég á ekki eftir að eiga eina spjör. En það verður samt bara gaman held ég. Kvíði nú ekki mikið fyrir því ;)

Fylltu paprikurnar á Laugardaginn heppnuðust rosalega vel, og voru í raun mjög sniðug máltíð þar sem að tvær paprikur voru rúmlega grænmetisskammturinn minn. Ég setti síðan ost ofan á og bakaði í ofni og þetta var alveg rosalega gott. Elda þetta pottþétt aftur. Ég var samt alveg í klukkutíma að borða þetta, þetta var svo svakalega mikið. Ég er alltaf að bíða eftir að venjast þessum mammútsskömmtum.

Í gær var ég síðan með grillaðan fisk og kartöflusalat... alveg að deyja úr fjölbreyttni hvað fisknum viðkemur ;) hehe En þetta er samt bara rosalega góður matur. Ég er alveg stórhrifin af þessum fisk. (There's seven words I thought I'd never say!)

Mig langar rosalega að panta svona bragðefni og allskonar dót frá Danmörku en ég er svo hrædd um að þetta verði stopp í tollinum. Ég er búin að vera á bið í símanum að hlusta á On The Wings of Love hjá tollinum núna í 30 mínútur, og fæ við og við samband við Bjarna sem vill að ég tali við Jóhannes eða Jóhannes sem vill að ég tali við Bjarna. Og svo einhverja konu þarna inn á milli sem vill ekki svara neinu þannig að neitt vit sé í. Ég elska ríkisstofnanir :D hehe

Annars er eiginlega ekkert í fréttum, ætla að elda spaghettí í kvöldmatinn fyrir mig og svikula kústskaftið mitt sem fékk sér bjór um helgina og setti kokteilsósu á DDV pítsuna! :) Og svo verður að sjálfsögðu DDV ís í eftirmat. Ég er alveg orðin hooked á súkkulaði ísnum frá þeim. Samt á ég ísvél og langar rosalega að búa til ís sjálf, en allar uppskriftirnar sem ég finn innihalda svona bragðdropa.

Keep on truckin'...

Allt gengur enn vel með danska kúrinn, so far so good eins og skáldið sagði. Annars er ég búin að eiga nokkuð marga daga sem hafa ekki verið 100%, annaðhvort of fáir ávextir, of lítið vatn, of mikil mjólk eða eitthvað þvíumlíkt. Ég er svo rugluð í þessu hvernig þetta er alltsaman gert. Annars er ég búin að vera engill að því leitinu til að ég er búin að borða fisk tvisvar í þessari viku. Tvo daga í röð. Fékk mér reyndar aftur klaustursbleikjuna og bjó til kartöflusalatið góða með. Ég held mig við það sem virkar, ég er enn á hjálparadekkjunum hvað fiskinn varðar. :)

Ég vissi ekki að það væri svona langt síðan ég bloggaði síðast, Þessi vika hreinlega flaug hjá. En ég er búin að finna út alveg geggjaða spaghetti uppskrift upp á danska mátann. Ég er mikill spaghetti lover, þannig að þetta er stórt skref í áttina að ævarandi ddv-hamingju hvað mig varðar. Ég steikti 170 grömm nautahakk, setti síðan bolla af vatni út í og lét það sjóða smá. Bætti síðan dós af niðursoðnum tómötum saman við, 240 grömm, kryddaði með hvítlauksdufti og smá season all og lét sjóða. Bætti síðan út í 100 grömmum af tómatpúrru og leyfði þessu síðan malla á meðan ég sauð spaghetti-ið. Blandaði síðan út í 75 grömmum af spaghetti og borðaði með bestu lyst. Þó lystin hafi reyndar verið farin að dvína allverulega þarna í lokin. Þetta var dálítið eins og skammtur fyrir 300 kílóa eðalborinn súmóglímukappa.

Fékk mér síðan Pepsi Max með, en þetta er í fyrsta skiptið í tvær vikur sem ég bragða á hinum heilaga hálfa lítra af diet gosi sem ég hélt að myndi bjarga lífi mínu á þessum kúr. Nú spyr ég ykkur kæru lesendur, er ég orðin snarhoppandi geðveik, eða er kanilbragð af Pepsi Max? Ég held að allt þetta grænmeti sé búið að skemma í mér bragðlaukana. Ég hef alltaf elskað Pepsi Max, hugleiddi meira að segja á einum tímapunkti hvort ég gæti ekki fengið það í æð á meðan ég svæfi. ;) En þessi ást virðist hafa verið ansi fallvölt því ég ætlaði nú ekki að þekkja fornvin minn hérna áðan þegar ég tók fyrsta sopann.

Voðalega er þetta blogg orðið háfleygt...

Annars hefur unnusti minn og tilvonandi kústskaft beðið um fylltar paprikur í matinn á morgun. Ég hugsa að ég noti spaghetti uppskriftina mína, nema ég ætla að blanda 75 grömmum af hrísgrjónum við réttinn og sleppa náttúrulega spaghettinu, setja þetta svo í paprikur og inn í ofn. En hvernig er það, má ég ekki nota smá ost ofan á? Ef ég mínusa hann samviskusamlega frá mjólkurskammtinum, þ.e.a.s?

Ég er ekki frá því að þessi matarþráhyggja sem þessi kúr hefur komið með inn í líf mitt sé nokkuð óheilbrigð. Ég fer yfir matseðilinn mörgum sinnum á dag, spái og spekúlera, eyði löngum tímum í matvöruverslunum að rýna í grænmetið og kjötborðið, plana máltíðirnar langt fram í tímann, bý til uppskriftir í höfðinu daginn út og inn og skrifa niður allt sem ég borða. Þetta getur ekki verið heilbrigt, Það bara stenst ekki. Ég er samt að reyna að sannfæra sjálfa mig að þetta sé bara hobbý hjá mér. Ég er ekkert rugluð, ég bara á mér áhugamál. Svona eins og gaurarnir sem spá í fótbolta allan daginn og tippa á leikina. Þessi röksemdafærsla heldur alveg þangað til að ég man að mér hefur alla tíð fundist gaurar sem eru svoleiðis vera alveg snarruglaðir. En hvað um það... ef það að vera ruglaður er það sem blívar í baráttunni við að grenna sig, þá er ég alveg sátt við það. Eitt stykki geðheilsa er lágt verð. :)

Annars finnst mér ég ekki vera alveg hreinskilin þegar ég tala um baráttu við að grenna mig. Í sannleika sagt, hef ég nú aldrei verið í neinnu baráttu við að grenna mig. Einfaldlega af því að ég lagði ekki í bardagann. Ég var of löt til þess að grenna mig. Barátta mín hefur kannski miklu frekar fólgist í því að berjast við sjálfa mig, fá mig til þess að gera það sem er mér sjálfri fyrir bestu. Sem er náttúrulega fáranlegt. Að maður skuli éta utan á sig tugi kílóa án þess að bregðast við. Ekki eitt til tvö kíló, heldur tugi kílóa. Manni fannst maður of feitur, leið illa o.s.f.v, en samt fór maður og borðaði hamborgara og fitnaði ennþá meira. Þurfti ennþá stærri föt. Ég man eftir því að vera 20 kíóum léttari heldur en þegar ég fór í átak í vor, 10 kílóum léttari en ég er núna, og finnast ég vera feit. Ég man eftir því að standa á vigtinni, sjá töluna 75 kíló og hugsa, "guð minn góður nú verð ég að gera eitthvað". Síðan er ég orðin 95 kíló, nokkrum árum seinna, og enn að japla á sama viðkvæðinu, "guð minn góður, nú verð ég að gera eitthvað". Án þess að gera nokkurntíman neitt. Og án þess að sjá nokkurntíman neinn mun í speglinum, sem er frekar undarlegt. Ég var feit. Ég er feit. Ég hef alltaf verið feit. En ég sé lítinn stigsmun á mér á milli kílóa. Kílóatuga meira að segja. Veit ekki hvað þetta eiginlega er. Ég get hinsvegar séð mikinn mun á mér á milli daga. Suma daga er ég bjartsýn og þá er ég bara fín í fötunum mínum og ekkert hræðilega ófríð. Aðra daga finnst mér eins og ég þurfi að ýta bumbunni á undan mér í barnavagni. Ég á granna daga og feita daga. En það fyndna er, á feitu dögunum nenni ég ekkert að vera í megrun. Mér finnst ég bara ógeðsleg og ætla bara að borða Ben and Jerry's og horfa á Family Guy á DVD. En á grönnu dögunum, þá vil ég bara kál og gras því ég er svo grönn og alltaf að grennast og verð að passa upp á mig. Rökrétt ætti þetta nú að vera öfugt en þannig virkar það nú ekki.

Hm. Ég er að sjá það betur og betur eftir því sem ég skrifa meira um þetta að ég er klárlega alveg hreint kolfokkíngvitlaus.

En ég ætla að losna við feitu dagana úr höfðinu núna. Ef ég er bjartsýn um sjálfa mig og átakið mitt, þá gengur það svo miklu betur. Ég nenni ekki að leggja neitt á mig fyrir manneskju sem er óforbetranlegur fituhlunkur... en ég nenni alveg að borða gras fyrir stelpuna sem þarf bara aðeins að leggja af til að sigra heiminn. Ok ég er farin að bulla...

Góða nótt, góðir hálsar... hvar svo sem þið eruð!!

Ég eignaðist nýjan og óvæntan bandamann á Fimmtudaginn - fiskur. Ég hef ekki borðað fisk að einstaka smakkbitum (í góðri trú) í 11 ár. Haaataði fisk. Vildi aldrei borða fisk. En hvað er maður ekki tilbúinn að leggja á sig til þess að losna við spikið? Ég verð nú að segja að ég vissi ekki alveg hvernig mér myndi ganga að borða fisk þrisvar í viku og kveið svolítið fyrir því að þurfa að prófa þetta. En ég fór og keypti mér silungsflak, spes kryddað og fínt, í Nóatúni og grillaði það í ofni í nokkrar mínútur heima um kvöldið og man oh man hvað þetta var gott. Alveg geggjaður matur, ég mun pottþétt elda þetta aftur fljótlega. Og þvílíkur léttír, nú veit ég allavega að ég get alveg borðað fisk og er orðin mun bjartsýnni á þessa lífstílsbreytingu fyrst þetta gekk svona vel. :)

Með silungnum bjó ég til alveg geggjað kartöflusalat, notaði fituskammtinn minn í það og gerði það úr 4 tsk af létt majónesi og 1 msk af létt sýrðum rjóma, bætti svo út í 1 tsk af sinnepi, brytjaði niður vorlauk og bætti út í ásamt smátt brytjaðri papriku. Setti þetta síðan saman við 100 grömm af kartöflum og þetta var bara æðislegt með fiskinum og grænmetinu. Þvílíkt vel heppnuð máltíð bara.

Í gærkvöldi keypti ég lambafilet handa mér og kærastanum, sem er mér til stuðnings kominn líka á danska kúrinn (tek það fram að hann er grannur íþróttamaður, greyið á eftir að enda eins og kústskaft!! haha). Gerði aftur kartöflusalatið góða, og steikti sveppi, papriku og hvítlauk saman og bar það fram með kjötinu. Þetta var líka rosalega góður matur... ég er bara svo ánægð hvað það er hægt að nýta sér mikla fjölbreytni á þessum kúr. Í fyrstu er þetta rosalega yfirþyrmandi og manni finnst maður eiginlega ekkert getað borðað nema eintóman kjúkling og hroðalegt magn af grænmeti, en síðan viti menn... ég er að borða rosalega góðar og flottar máltíðir á hverju kvöldi, og bý til æðislega desserta. Er reyndar pínulítið ósátt við hvað ég eyði alltaf rosalegum tíma í eldhúsinu, en ég venst því fljótt og er líka búin að vera mjög dugleg að frysta nákvæma skammta þannig að ef ég er alveg að sálast úr leti eitthvert kvöldið, þá get ég gripið eitthvað úr frystinum.

Ég var búin að missa trúna á að ég gæti nokkuð verð að léttast eitthvað af öllum þessum groumet máltíðum, og með því að raða í mig búðing og ís öll kvöld... þannig að ég stalst á vigtina og viti menn, ég er farin niður um tæp tvö kíló og vikan er ekki úti enn!

Var samt að gera tilraun rétt í þessu með grænmetisskammtinn, hann vex mér enn ofboðslega í augum. Ég afhýddi tvo tómata, og eina appelsínu (og fjarlægði flest af þessu hvíta) og setti í mixer með smá köldu vatni og sætuefni og bjó til svona grænmetisdjús og það var bara mjög fínt. Þetta var náttúrulega svolítið mikið magn, þar sem það var heil appelsína og vatn þarna ofan í líka en ég hafði það af að drekka þetta. Hugsa að ég gæri þetta aftur við og við þegar ég er komin með alveg upp í kok af öllu grasátinu. :)